ΜΥΘΟΣ

Αυτός που εγώ βλέπω και αυτός που είσαι

Δυο διαφορετικοί άνθρωποι

Ο ένας μου γελάει, ο άλλος κλαίει

Ο ένας λέει ψέμματα, ο άλλος λέει την αλήθεια

Ο ένας με μισεί κι ο άλλος μ’αγαπάει

Στο μυαλό μου φαντάζεις σα θεός

Μια οπτασία, ένας ανίκητος βασιλιάς

Ένας αγέρωχος πολεμιστής ή κάποιο μαγικό ξωτικό

Μα πλησιάζω και βλέπω πως δε διαφέρουμε σε τίποτα τελικά

Κι ούτε εσύ μπορείς να μου δώσεις την αθανασία σου

Όσο κι αν τη ζητώ απεγνωσμένα

Αρκείσαι σε ένα φιλί και μια αγκαλιά

Όπως κι εκείνοι

Που να δώσατε άραγε όλοι το «απόλυτό» σας;

Η διαδικασία της απομυθοποίησής σου, αιχμηρές βελόνες που μου σκίζουν τα σωθικά

Καταστρέφουν τις νύχτες μου

Και φέρνουν ακαριαίο θάνατο στη συνείδησή μου

KΟΥΚΛΕΣ

Μοιάζεις με αυτές εδώ τις πορσελάνινες κούκλες

Εξαιρετικά φινετσάτος, εκθαμβωτικά όμορφος και κάπως εύθραυστος

Δείχνεις τόσο αληθινός που με ξεγελάς

Συνεχώς με ξεγελάς

Οι σκέψεις, το χαμόγελο και οι πράξεις σου χωράνε σε ένα ράφι

Όλα τακτοποιημένα και ασκόνιστα

Όλα σταθερά και ακίνητα

Με κυνηγούν νωχελικά

Σε σιχαίνομαι ανθρωπάκο

Σιχαίνομαι εσένα και ό,τι αντιπροσωπεύεις

Σιχαίνομαι την κατάντια και τη μιζέρια σου

Σιχαίνομαι το ψεύτικο χαμόγελό σου

Σιχαίνομαι τον ατσαλάκωτο κόσμο σου

Σιχαίνομαι το συμβιβασμό σου σε πορσελάνινα συναισθήματα

Σιχαίνομαι την προσκόλληση σου στην τελειότητα

Σιχαίνομαι που με ξεγελάς