ΑΓΚΑΛΙΕΣ

Η αγκαλιά σου είναι τόσο άδεια που δε μπορεί να τη δεχτεί

Κι όλες οι αγκαλιές άδειες της φαίνονται

Και τα βλέμματα πονηρά

Και οι πράξεις ανούσιες

Και τα χαμόγελα ψεύτικα

Και οι έρωτες ανυπεράσπιστοι

-Ο έρωτας είναι για τους αδύναμους σου είχε πει κάποτε, το περίεργο κορίτσι 

-Δώσε μου τη στάχτη σου και κάν’την φωτιά

Δώσε μου τη φωτιά σου και κάν’την νερό

Κι έλα να ξεπλυθείς, απάντησες μονομιάς 

Κι όμως δεν κράτησες την υπόσχεση που έδωσες

Κι ούτε κι αυτή βέβαια μπορούσε να αντεπεξέλθει

Η αγκαλιά σου έγινε άδεια

Και το συναίσθημα σου πάλιωσε

Το χάδι σου πέτρωσε

Κι όταν καμιά φορά τη νοσταλγείς

Τη βλέπεις στους δρόμους της πλατείας

Εύθραυστα αγέρωχη 

Να ψάχνει για άλλες αγκαλιές

Για να εμπλουτίσει

Την απουσία νοήματος

ΤΟ ΝΗΣΙ

Δεν το αγάπησες πραγματικά αυτό το νησί

Περίμενες ανυπόμονα το γυρισμό

Και όταν πάτησες το πόδι σου στη στεριά

Τότε χαμογέλασες πραγματικά

Θεέ μου, πως χαμογέλασες

Το νησί δεν ήταν αρκετό για σένα

Πνιγόσουν στην αλμύρα του

Πάγωνες με το αγέρι του

Κι η ηρεμία του σε σάστιζε

Κι όμως, εγώ το λάτρεψα

Θυμάσαι;

Έρχεται ακόμα στα όνειρά μου το νησί

Και στις σκέψεις μου είναι πάντα καλοκαίρι

Κι όταν καμιά φορά ξαναπηγαίνω

Σε βλέπω στα πλοία της γραμμής

Συνεχώς να φεύγεις

Να ξεφεύγεις

Δεν το αγάπησες ποτέ αυτό το νησί

ΑΥΤΟΙ

Είσαι κι εσύ από αυτούς.

Τους μικρούς θνητούς που μου φέρνουν αμηχανία.

Κι εσένα το τραγούδι σου σταμάτησε απότομα.

Κι ευωδιά που κάποτε άφηνες έγινε ζάλη.

Που με πνίγει στον καπνό της.

Είσαι κι εσύ από αυτούς που χρησιμοποιούν ανθρώπους.

Ανταλλάσσουν τρυφερά βλέμματα και γλυκά χαμόγελα μόνο και μόνο για να αισθανθούν καλύτερα.

Κι όταν ανταλλάξουν και συναισθήματα έχουν πλέον πιστεί πως όλα είναι αληθινά.

Τα συναισθήματά τους μοιάζουν τόσο φτηνά σε έναν κόσμο προσφοράς και ζήτησης.

Τα συναισθήματά τους αλλάζουν πολύ γρήγορα.

Σαν τα δικά σου.

Εκείνοι όμως δεν λυπούνται και τόσο. Έχουν γρήγορα βρει την επόμενη λεία τους.

Είσαι και εσύ από αυτούς που σκοτώνουν τον έρωτα.

Σήμερα κατάφερες να ακούσεις αυτό το τραγούδι χωρίς να κλάψεις.

Και πέρασες από αυτό το δρομάκι χωρίς να θυμηθείς.

Έγινες και εσύ από αυτούς;

ΜΙΚΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ

Κι εσύ, ποιο τραγούδι άκουσες αυτό το καλοκαίρι, που να με έφερε έστω και για λίγο στο μυαλό σου;  

Κι ήρθα άραγε ποτέ στην σκέψη σου;

Πόσα πεφταστέρια είδες και πόσα ηλιοβασιλέματα μέτρησες;

Εσένα, πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες σου στο νησί;

Ποια βιβλία διάβασες;

Σε ποιες συζητήσεις μπήκες και σε πόσους αγνώστους μίλησες για μένα;

Και πόσο σε πλήγωσε το πλοίο του γυρισμού;

Aργοπεθαίνεις άραγε σ’αυτή την πόλη, όσο εγώ;

Προσπαθείς να μην ξεχάσεις;

Κι εσύ, τι πήρες φέτος για τις αναμνήσεις σου;

Ένα βότσαλο; Μια καρτ ποστάλ;

Μια χούφτα καυτή άμμο; Μια ξεσκισμένη φωτογραφία;

Ή το βλέμμα μου πάνω στο δικό σου;

Άραγε αυτό το πήρες ποτέ;

ΠΟΛΕΜΟΣ

Για σήμερα η τιμωρία σου θα είναι βασανιστική.

Δε θα ρωτήσω τ’όνομα σου και ό,τι κι αν πεις θα πω εντάξει

Κι ούτε θα ενδιαφερθώ για το τι κάνεις ή πώς κυλάς

Για να δείξω τάχα πως δε με νοιάζει

Είναι η σειρά μου τώρα. Την άλλη φορά εσύ.

Έτσι δεν κάνουμε πάντα; Τη μια ο ένας την άλλη ο άλλος.

Παλεύουμε, σαν παιδιά, για το ποιος θα βγει νικητής σ’αυτή την αέναη μάχη των κορμιών

Η έστω λιγότερο αλώβητος

Περίεργο δεν είναι;

Αν σκεφτείς πως κάποτε μου έδινες μόνο την ειρήνη σου, εγω τώρα μόνο πόλεμο κοιτώ

Νικητής δεν υπάρχει, μου λες.

Κι όμως, οι εραστές λένε ‘αγάπα με σα να μην υπάρχει αύριο’ χωρίς να λογαριάζουν το παρόν, θα σου πω.

ΛΟΓΙΑ

Έλα και πες μου κάτι

Πες μου οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να σε ξεχάσω

Πες μου για τις μέρες σου, τις βόλτες και τα πρωϊνά σου

Πες μου για τα όνειρα σου

Πες μου παραμύθια

Έλα και πες μου ψέμματα, όσο πιο πολλά μπορείς

Παίξε με το μυαλό μου, ξεγελασέ με

Θα δεις, θα τα πιστέψω τόσο που θα εκπλαγείς

Πες μου για θάλασσες και βυθούς και ωκεανούς

Και για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν

Συνέχισε να μου μιλάς

Να μη σωπαίνεις ποτέ

Μα πιο πολύ, πες μου για τις νύχτες σου

Ναι, για τις νύχτες σου θέλω να μάθω

Για τις σκέψεις που κάνεις κάτω απ’το σεντόνι και για τη μυρωδιά που αφήνεις στο  μαξιλάρι σου

Για το σκοτάδι του δωματίου σου

Για τους ήχους της ανάσας σου πριν κοιμηθείς και αν το κρεβάτι σου είναι ακόμα άδειο

ΑΔΙΕΞΟΔΟΝ

Τι κι αν χρόνια ολόκληρα ανταλλάξαμε ή μόνο δύο λεπτά;

Τι κι αν τα μάτια μας για μια στιγμή μονάχα συναντήθηκαν;

Η πινακίδα της καρδιάς σου, αφοπλιστική

<<ΑΔΙΕΞΟΔΟΝ>>

Κι αν ακόμα λίγο προσπαθούσες;

Κι αν γινόσουν κάποιος άλλος για μια στιγμή;

Τότε η βελόνα σου θα σταματούσε να μου τρυπάει το δέρμα

 και να μου μπήγει δηλητήριο βασανιστικά;

Μήπως τότε το μαχαίρι σου δε θα έκοβε;

Η γροθιά σου κι η γροθιά μου, δυο φωτιές

Η σκιά σου κι η σκιά μου, χορευτές

Που χάνουν τα βήματά τους 

Εραστές σε τρεμάμενο σκοινί

Παλεύουμε να μην κοπεί

Μα μαζί κρατάμε το ψαλίδι

Και τις ψυχές μας τρώνε τα σκουλήκια της συνείδησης

Και τα μάτια μας ατέλειωτοι κρύσταλλοι  βροχής

Και το κενό μας πιο αβάσταχτο κι απ’το σκοτάδι.

ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ

Βάλε με στη βαλίτσα σου και βγάλε με στον επόμενο σταθμό.

Και πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς. Στην άγνωστη πολιτεία με τα πράσινα δέντρα και τον καθαρό ουρανό. Σε άλλους κόσμους και πολιτισμούς. Σε θάλασσες και ποτάμια και καταράκτες, σε δάση και φυλλωσιές.

Σεργιάνισε για λίγο στις πλατείες, κάνε τη βόλτα σου στα δρομάκια, πάρε ό,τι περισσότερο μπορείς και ξαναφύγε.

Σε περιμένει ο επόμενος προορισμός. Το άγνωστο ήταν πάντα καλύτερο από μένα άλλωστε. Έτσι δεν είχες πει κάποτε;

Μη λυπάσαι για μένα. Είμαι πάντα εδώ.

Κοίτα μόνο να μη με ξεχάσεις. Φέρε μου μια καρτ ποστάλ. Και φύγε ξανά. Χάσου και πάλι πίσω απ τη σκόνη του σιδηροδρόμου.

Να… θέλω να μάθω μόνο…

Πές μου μονάχα τι ζητάς. Τι ψάχνεις να βρείς σ’αυτούς τους μαγικούς σου τόπους. Και τι είναι αυτό που εγω δε σου δίνω. Γιατί δε μπορώ να σε κρατήσω εδώ; Οι βουβές σου πόλεις έχουν μεγαλύτερη αγκαλιά απ’τη δική μου;

Όχι όχι δε στεναχωριέμαι. Δε θέλω να μείνεις, όχι.

Δυο σκέψεις κάνω μόνο σ’ένα άσπρο χαρτί. Μην ακούς τη λέω. Ασυναρτησίες.

Είναι 12:00 θα χάσεις το τρένο. Βιάσου.

Ναι, ξέρω. Μ’αγαπάς.