ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Σαν σε δρόμο με λακκούβες  

Μοιάζει σα χθες

Μοιάζεις σαν αυτόν

Τον εφιάλτη

Ήσουν εκεί πίσω απ’τα δέντρα

Κι ήτανε ξένη η μορφή σου

Όπως και τώρα

Όπως και πάντα ήτανε

Ξένη, η ανάσα σου, καυτή

Σαν κάτι να’θελες να πεις

Με κυνηγούσες νευρικά

Κι ήταν μαζί σου οι λύκοι

Τους ονόμασες φιλιά

Με πλησίαζαν δήθεν αθώα

Μα μου κατασπάραζαν τα σωθικά

Είχες κάπου κρυφτεί και με κοιτούσες

Κι όμως ποτέ δεν άκουσες τις κραυγές μου

ΜΙΚΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ (.2)

Εσύ;

Σε ποια βουνά σκαρφάλωσες κι αυτό το καλοκαίρι;

 

Και σε ποια μονοπάτια χάθηκες;

Πόσες ρυτίδες σχημάτισε το νερό στην άκρη του καταρράκτη;

Πόσα βότσαλα μπλέχτηκαν στα πόδια σου και πόσες πεταλούδες κάθισαν στα μαλλιά σου;

Με τον ήχο ποιών πουλιών ξυπνούσες και στην άκρη ποιας θάλασσας αποκοιμιόσουν;

Κι εσύ, πόσα κενά βλέμματα ένιωσες;

Και πόσες άσκοπες συζητήσεις σε παρέσυραν στο χάος τους;

Εσύ, πόσες φορές μέτρησες ασυναίσθητα το ίδιο αστέρι;

Σε ποιο πλοίο με έψαξες και σε ποια αγάπη με βρήκες;

Και πόσο κράτησε η μεγαλύτερη στιγμή ελευθερίας σου στο νησί;

Ποια πόλη σημάδεψε το μαχαίρι της επιστροφής σου;

Κι άραγε, εκπλήρωσε τους στόχους σου το μικρό σου ταξίδι;

Σταμάτησες τους εφιάλτες;

Σταμάτησες να σκέφτεσαι;

Σταμάτησες να φοβάσαι;