ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Ξέρεις πάντα αναρωτιόμουνα

Αν θα μπορούσαμε να κάνουμε ποτέ το ονειρό σου πραγματικότητα

Να είχαμε έναν πάγκο με βιβλία, έλεγες

Να γυρνούσαμε τις πολιτείες και να πουλούσαμε ιστορίες

Μόμπι Ντικ και μικρό πρίγκηπα

Αυτούς αγαπούσες

Θα είμασταν χαρούμενοι πλανόδιοι

Και θα γυρνάγαμε τις πολιτείες διαβάζοντας, έλεγες

Θα κάναμε τους ανθρώπους πιο σοφούς και θα μοιράζαμε γνώση

Ξέρεις,

Στα βιβλία πάντα μαγειρεύεις καλύτερα και δεν είσαι κουρασμένος μετά τη δουλειά

Μου χαϊδεύεις τα μαλλιά πιο συχνά και μ’αγκαλιάζεις

Κι εγώ βέβαια δε σου γκρινιάζω, είμαστε καλύτεροι στα βιβλία

Και ξέρεις,

Εγώ ποτέ δεν θα καταφέρω να φτάσω στο τέλος της ιστορίας

Κι εσύ πάντα θα με προλαβαίνεις

Και θα ζητάς

Όλο θα ζητάς καινούργιες ιστορίες να διηγηθείς

ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Σαν σε δρόμο με λακκούβες  

Μοιάζει σα χθες

Μοιάζεις σαν αυτόν

Τον εφιάλτη

Ήσουν εκεί πίσω απ’τα δέντρα

Κι ήτανε ξένη η μορφή σου

Όπως και τώρα

Όπως και πάντα ήτανε

Ξένη, η ανάσα σου, καυτή

Σαν κάτι να’θελες να πεις

Με κυνηγούσες νευρικά

Κι ήταν μαζί σου οι λύκοι

Τους ονόμασες φιλιά

Με πλησίαζαν δήθεν αθώα

Μα μου κατασπάραζαν τα σωθικά

Είχες κάπου κρυφτεί και με κοιτούσες

Κι όμως ποτέ δεν άκουσες τις κραυγές μου

ΜΙΚΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ (.2)

Εσύ;

Σε ποια βουνά σκαρφάλωσες κι αυτό το καλοκαίρι;

 

Και σε ποια μονοπάτια χάθηκες;

Πόσες ρυτίδες σχημάτισε το νερό στην άκρη του καταρράκτη;

Πόσα βότσαλα μπλέχτηκαν στα πόδια σου και πόσες πεταλούδες κάθισαν στα μαλλιά σου;

Με τον ήχο ποιών πουλιών ξυπνούσες και στην άκρη ποιας θάλασσας αποκοιμιόσουν;

Κι εσύ, πόσα κενά βλέμματα ένιωσες;

Και πόσες άσκοπες συζητήσεις σε παρέσυραν στο χάος τους;

Εσύ, πόσες φορές μέτρησες ασυναίσθητα το ίδιο αστέρι;

Σε ποιο πλοίο με έψαξες και σε ποια αγάπη με βρήκες;

Και πόσο κράτησε η μεγαλύτερη στιγμή ελευθερίας σου στο νησί;

Ποια πόλη σημάδεψε το μαχαίρι της επιστροφής σου;

Κι άραγε, εκπλήρωσε τους στόχους σου το μικρό σου ταξίδι;

Σταμάτησες τους εφιάλτες;

Σταμάτησες να σκέφτεσαι;

Σταμάτησες να φοβάσαι;

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Οι δυο εραστές πλησίασαν όλο και πιο κοντά

Το αγόρι προσπάθησε κάτι να πει

Μα λέξεις δε βγήκαν

Της έδωσε όσα ψέμματα χωράνε σε ένα φιλί

Και σώπασε

Το κορίτσι ανταποκρίθηκε

Με μια παιδική αφέλεια άφησε όλες τις αισθήσεις της να ξεγελαστούν

Και οι αυταπάτες τους δημιούργησαν την αλήθεια

Για αρκετή ώρα αντάλλασσαν τις πληγές τους

Ύστερα πέρασαν στο απέναντι δρομάκι

Κι έφυγαν

Από διαφορετικές κατευθύνσεις

Χωρίς ίχνος θλίψης

Χωρίς να κοιτάξουν πίσω

Σαν να ήξεραν από πριν το άσκοπο του παιχνιδιού τους

Σαν να ήξεραν από πριν το νικητή

ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

Οι σκέψεις μου ένα χάος

Και στη γωνία εσύ

Νιώθω το βλέμμα σου να διαπερνά τη σάρκα μου

Το βλέμμα σου με κινεί

Κινεί το σώμα μου προς την κατεύθυνσή σου

Κινεί τα χείλη μου που τρέμουν

Και τα μάτια μου που σε κοιτάζουν αμήχανα

Κινεί το χέρι μου που προσπαθεί να σε αγγίξει

Αν πάψεις να με κοιτάς δεν υπάρχω

Κι όσο με κοιτάς εγώ έρχομαι

Μα σε πλησιάζω και γυρνάς το κεφάλι

Βρίσκομαι ξαφνικά στο έδαφος

Μια μαριονέτα που πέφτει και σηκώνεται

Πεθαίνει κι ανασταίνεται

Ο έρωτάς μου

Η διάθεσή μου

Ο φόβος μου

ΜΥΘΟΣ

Αυτός που εγώ βλέπω και αυτός που είσαι

Δυο διαφορετικοί άνθρωποι

Ο ένας μου γελάει, ο άλλος κλαίει

Ο ένας λέει ψέμματα, ο άλλος λέει την αλήθεια

Ο ένας με μισεί κι ο άλλος μ’αγαπάει

Στο μυαλό μου φαντάζεις σα θεός

Μια οπτασία, ένας ανίκητος βασιλιάς

Ένας αγέρωχος πολεμιστής ή κάποιο μαγικό ξωτικό

Μα πλησιάζω και βλέπω πως δε διαφέρουμε σε τίποτα τελικά

Κι ούτε εσύ μπορείς να μου δώσεις την αθανασία σου

Όσο κι αν τη ζητώ απεγνωσμένα

Αρκείσαι σε ένα φιλί και μια αγκαλιά

Όπως κι εκείνοι

Που να δώσατε άραγε όλοι το «απόλυτό» σας;

Η διαδικασία της απομυθοποίησής σου, αιχμηρές βελόνες που μου σκίζουν τα σωθικά

Καταστρέφουν τις νύχτες μου

Και φέρνουν ακαριαίο θάνατο στη συνείδησή μου

KΟΥΚΛΕΣ

Μοιάζεις με αυτές εδώ τις πορσελάνινες κούκλες

Εξαιρετικά φινετσάτος, εκθαμβωτικά όμορφος και κάπως εύθραυστος

Δείχνεις τόσο αληθινός που με ξεγελάς

Συνεχώς με ξεγελάς

Οι σκέψεις, το χαμόγελο και οι πράξεις σου χωράνε σε ένα ράφι

Όλα τακτοποιημένα και ασκόνιστα

Όλα σταθερά και ακίνητα

Με κυνηγούν νωχελικά

Σε σιχαίνομαι ανθρωπάκο

Σιχαίνομαι εσένα και ό,τι αντιπροσωπεύεις

Σιχαίνομαι την κατάντια και τη μιζέρια σου

Σιχαίνομαι το ψεύτικο χαμόγελό σου

Σιχαίνομαι τον ατσαλάκωτο κόσμο σου

Σιχαίνομαι το συμβιβασμό σου σε πορσελάνινα συναισθήματα

Σιχαίνομαι την προσκόλληση σου στην τελειότητα

Σιχαίνομαι που με ξεγελάς 

ΛΙΑΚΑΔΑ

Δώσε μου τη λιακάδα σου

Και μείνε μόνο μέχρι τα πρωτοβρόχια

Για έναν περίπατο στην κάτω πλατεία

Όπως έκανες τότε στα Κυριακάτικα πρωινά σου

Ψάχνοντας συνεχώς λόγους για σύννεφα που δεν έβρισκες

Μόνο τη λιακάδα σου ζητώ

Και το χρυσαφένιο των ονείρων σου

Τη δροσιά των λόγων σου

Και το αέρινο της κίνησής σου

Κι αν η λιακάδα σου χειμωνιάσει

Τότε μη μείνεις παραπάνω

Γιατί το κρύο μικραίνει τις ψυχές

Παγώνει τα συναισθήματα

Ησυχάζει τις φωνές

Δηλητηριάζει τις στιγμές

Κι εγώ πάντα αναρωτιέμαι

Πόσο δυνατή είναι η δική σου λιακάδα για αντέξει το κρύο μου