ΤΡΑΜΠΑΛΑ

-Γιατί πας σπίτι;

-Γιατί βαρέθηκα να σε κοιτώ. Όσο όμορφος κι αν είσαι.

-Και πότε θα γυρίσεις;

-Ίσως ποτέ, ξέρεις κουράστηκα να αγαπώ, να σε αγαπώ.

-Έκανα κάτι λάθος;

-Ομολογώ πως όχι, όλα ήταν επικίνδυνα σωστά.  Μα να.. κάπου χάνομαι.

-Και τι διαλέγεις;

-Τη σιωπή διαλέγω.

-Πάντα σου άρεσαν τα εύκολα.

-Τα αληθινά.

-Και τώρα φίλοι;

-Ίσως μόνο δυο γνωστοί.

-Γνωστοί εμείς;

 Εγώ ξέρω πότε κοιμάσαι και τι τραγουδάς όταν είσαι στεναχωρημένη και τι γκριμάτσες παίρνεις όταν ξυπνάς και πως χορεύεις τις ηλιόλουστες μέρες.

- Κι όμως, ξέρω τόσα για σένα αλλά πάντα θα με τρομάζει το άγνωστό σου.

-Κι αυτό σ’αρέσει;

-Μου αρκεί.

 Όμως είναι κάτι βράδια που δεν ξέρω πώς να φερθώ. Να σ’αγκαλιάσω ή να φύγω μακριά; Να γαντζωθώ απ’τους ώμους σου ή να σε φτύσω; Να σου κλέψω ένα φιλί ή να σε χαστουκίσω;

Θα’θελα να’σουν αυτός που είσαι και κάποιος εντελώς διαφορετικός.

Θέλω να μ’αγαπάς και να με μισείς.

Θέλω το γέλιο σου και την παράνοια.

Θέλω αυτό που μου δίνεις και αυτό που μου κρύβεις.

-Μια τραμπάλα είναι τα αισθήματα σου κι εσύ ένα κοριτσάκι που γελά. Κι είμαι εγώ αυτός που σε πάει πέρα - δώθε, μην το ξεχνάς.

-Θέλω το φιλί σου και τη γροθιά σου.

Θέλω το χάδι σου και το δάκρυ σου.

Τα θέλω όλα. Δε θέλω τίποτα.