Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΕΓΩ Ή ΕΣΥ;


   Κοιτάς τον ουρανό και ούτε που θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ανάσανες αυτό τον αέρα. Τα αστέρια φαίνονται πεντακάθαρα και οι άνθρωποι γύρω σου γελάνε. Τέλειος συνδυασμός για μια ποιοτικά όμορφη νύχτα.  Δε σε ενοχλεί ο δυνατός αέρας παρόλο που μισείς το  κρύο. Εσύ θες μόνο να αναπνέεις. Και να κοιτάς.

   Το βράδυ περνά γρήγορα με φιλική συντροφιά. Γέλια, κουβεντούλες και οι συνηθισμένες  χαζομάρες, που τόσο αγαπάς. Ωστόσο, στο δρόμο για το σπίτι συνειδητοποιείς ότι έχεις ήδη υιοθετήσει αυτή τη χαρακτηριστική γκριμάτσα της Μαρίνας. Και προχθές έκανες συνέχεια τη φωνή σου σαν τον Πέτρο. Σε εκνευρίζει να <<μιμείσαι>> τους άλλους κι όμως είναι κάτι που δε μπορείς να σταματήσεις. Μα γιατί το κάνεις αυτό; Τι συμβαίνει πάλι με σένα;

   Κάθε φορά τα ίδια. Παρατηρείς και παρατηρείς τους ανθρώπους προσπαθώντας να τους κλέψεις ό,τι περισσότερο μπορείς. Μια κίνηση, μια γκριμάτσα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι. Προσπαθείς μανιωδώς να γίνεις ένα μ’αυτούς χάνοντας το δικό σου εαυτό. Και στο τέλος δε μένει τίποτα για σένα. Μόνο μια αστεία κίνηση που δεν είναι καν δική σου ή ένα τραγούδι κολλημένο στην άκρη του κεφαλιού σου. Ένα άνισο αλισβερίσι. Αναρωτιέσαι αν έχουν πάρει και αυτοί κάτι από σένα. Αν όλες εκείνες οι στιγμές, που έχεις νιώσει να υπάρχει κάτι ανάμεσά σας, σημαίνουν κάτι και γι’αυτούς.

   Σκέφτεσαι τη μαμά σου που πάντα σου έλεγε να είσαι αυτόνομος,  να μην εξαρτάσαι από τους άλλους και να έχεις τη δική σου προσωπικότητα, όμως την ίδια ώρα σβήνεις το τσιγάρο σου όπως η Μαίρη. Η δύναμη της συνήθειας;  Όχι. Η αδυναμία σου.

   Ενώ καν δε θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες αδύναμος, τώρα αναρωτιέσαι, πόσο πολύ έχουν εισβάλλει κάποιοι άνθρωποι στη ζωή σου και πόσο μπορούν να σε αλλάξουν. Και θεέ μου πόσο σιχαίνεσαι τις αλλαγές.

    Από πότε άρχισα εγώ να γίνομαι όπως εσύ και εσύ όπως εγώ; Και πότε θα σταματήσουν πια οι συνήθειές μου να είναι οι δικές σου συνήθειες;

    Κι αυτές οι σκέψεις σου φτάνουν μόνο ως την απέναντι γωνία. Σε λίγο έχεις φτάσει σπίτι απορημένος από τον εαυτό σου και στα πρόθυρα κρίσης ταυτότητας. Και ακούς φωνές από έξω και τραγούδια και γέλια. Ανοίγεις το παράθυρό σου και ξαναβγαίνεις στον αέρα. Υπάρχουν φώτα τριγύρω, μοιάζει σα γιορτή και οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί ξανά. Εδώ μπορείς εύκολα να λειτουργήσεις όπως εσύ η ίδιος. Εδώ αρκεί ο αέρας και η ατμόσφαιρα της νύχτας. Εδώ είσαι πάλι εσύ.

   Γιατί πάντα ήξερες πως ό,τι και να κάνεις τον εαυτό σου θα τον βρείς κάπου εδώ. Γιατί πάντα ήξερες πως πάντα είσαι μόνος. Και πρέπει να μάθεις να λειτουργείς έτσι. 


  Κάτι πυροτεχνήματα βλέπεις από ψηλά. Θα σε βοηθήσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου