ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ

Βάλε με στη βαλίτσα σου και βγάλε με στον επόμενο σταθμό.

Και πήγαινε όσο πιο μακριά μπορείς. Στην άγνωστη πολιτεία με τα πράσινα δέντρα και τον καθαρό ουρανό. Σε άλλους κόσμους και πολιτισμούς. Σε θάλασσες και ποτάμια και καταράκτες, σε δάση και φυλλωσιές.

Σεργιάνισε για λίγο στις πλατείες, κάνε τη βόλτα σου στα δρομάκια, πάρε ό,τι περισσότερο μπορείς και ξαναφύγε.

Σε περιμένει ο επόμενος προορισμός. Το άγνωστο ήταν πάντα καλύτερο από μένα άλλωστε. Έτσι δεν είχες πει κάποτε;

Μη λυπάσαι για μένα. Είμαι πάντα εδώ.

Κοίτα μόνο να μη με ξεχάσεις. Φέρε μου μια καρτ ποστάλ. Και φύγε ξανά. Χάσου και πάλι πίσω απ τη σκόνη του σιδηροδρόμου.

Να… θέλω να μάθω μόνο…

Πές μου μονάχα τι ζητάς. Τι ψάχνεις να βρείς σ’αυτούς τους μαγικούς σου τόπους. Και τι είναι αυτό που εγω δε σου δίνω. Γιατί δε μπορώ να σε κρατήσω εδώ; Οι βουβές σου πόλεις έχουν μεγαλύτερη αγκαλιά απ’τη δική μου;

Όχι όχι δε στεναχωριέμαι. Δε θέλω να μείνεις, όχι.

Δυο σκέψεις κάνω μόνο σ’ένα άσπρο χαρτί. Μην ακούς τη λέω. Ασυναρτησίες.

Είναι 12:00 θα χάσεις το τρένο. Βιάσου.

Ναι, ξέρω. Μ’αγαπάς.